به نام خدا

بعد از چهار ماه گذشتن از قراردادن قسمت اول این آموزش تصمیم گرفتم قسمت دوم رو قرار بدم

یه مرور یه خطی به آموزش قبلی:

۰- هممممه ی تایپ ها اعم از Int, String, Array, Dictionary,Struct و... (به غیر از کلاس و کلاژر ) وقتی داخل یه متغییر دیگه ای assign میشن در واقع یه کپیشون توی رم ساخته میشه و اون متغییر به این مقدار جدید اشاره میکنه یعنی با تغییر دادن این متغییر جدید روی متغیر قبلی هیچ تغییری ایجاد نمیشه

۱.سویفت از مدیریت حافظه مرجع شماری استفاده میکنه

۲. دو تا از تایپ های سویفت به صورت مرجع استفاده میشن و مرجع شماری فقط برای این دو تا نوع استفاده میشه اولیش کلاس ها هستن و دومیش Clouser ها

۳. وقتی یک کلاس یا Clouser ساخته میشه و در یک متغییر assign میشه retain count اون آبجکت برابر ۱ میشه و هرچقدر این آبجکت رو در متغییر های دیگه assign کنیم یکی به این عدد اضافه میشه  و هرموقع متغییر ها scope شون تموم بشه یا خودمون برابر با nil قرارشون بدیم از این عدد کم میشه تا به صفر برسه و اون آبجکت ساخته شده از توی رم حذف بشه

۴. اگر یک کلاسی رو بسازیم و توی اون کلاس توی scope اصلی اون کلاس یک کلاس دیگه ای رو تعریف کنیم و بهش مقدار بدیم و براش کلاس فعلیمون رو بفرستیم یه retain cycle ساختیم که هیچوقت از توی رم حذف نمیشه (راه های هندل کردن چنین مشکلی رو توی این پست بررسی میکنیم)

بسم الله الرحمن الرحیم

شاید خیلی وقتا اسم شی گرایی رو شنیده باشید اما این مفهوم جدیدی که امروز میخوایم بررسیش کنیم رو شاید اولین باره که اینجا دارید میشنوید Protocol OP یا اگه بخوایم یه اسم فارسی انگلیسی براش بزاریم باید بگیم پروتکل گرایی.